Het retentierecht geeft aan de schuldeiser het recht om de teruggave van een goed op te schorten. Het gaat om een goed dat hij van zijn schuldenaar heeft gekregen of dat bestemd is voor zijn schuldenaar. Opschorting kan zolang de schuldvordering die verband houdt met dat goed niet is voldaan.

Het retentierecht eindigt van zodra de schuldeiser de feitelijke macht over het goed vrijwillig prijsgeeft. Als de schuldeiser het retentierecht herkrijgt – krachtens dezelfde rechtsverhouding – eindigt het retentierecht niet.

Er komt duidelijkheid over de externe werking van het retentierecht.

Het retentierecht op een roerend lichamelijk goed is tegenwerpelijk aan andere schuldeisers van de schuldenaar (bv. bij beslag of faillissement). En aan derden (bv. kopers) die een recht op het goed hebben verkregen nadat de schuldeiser de feitelijke macht over het goed heeft verworven.

Het retentierecht is ook inroepbaar tegen derden met een ouder recht. De schuldeiser moet dan wel te goeder trouw zijn bij de bezitsverkrijging. Dat zal bijvoorbeeld het geval zijn als hij bij de inontvangstname van het goed er mocht van uitgaan dat de schuldenaar daadwerkelijk bevoegd was om het aan een retentierecht te onderwerpen.

De retentor krijgt een zelfde preferentieel recht als de pandhouder. Als de schuldenaar failliet wordt verklaard of een andere schuldeiser op de goederen beslag legt, kan de retentor instemmen met de vrijgave van de goederen. Hij is immers beschermd door een preferentieel recht op de verkoopopbrengst.

Andere belangrijke nieuwigheid is dat het retentierecht van een schuldeiser die aanspraak maakt op herstel- of behoudkosten van de teruggehouden zaak superprioriteit krijgt. Zijn recht gaat boven alle andere pandhouders.

De wet van 11 juli 2013 treedt in werking op 1 december 2014. De Koning kan wel een vroegere datum vastleggen.